Ailem, eşimle evlenmem konusunda bana engel olmaya çalıştı. Hatta “Ondan sana eş olmaz,” “Giyim tarzı bize uygun değil,” gibi incitici sözler sarf ettiler. Annem, “Hakkımı helal etmem,” diyerek beni tehdit etti. Ancak en büyük karşı çıkışı babamdan gördüm. Ne yazık ki, aşkımın beni kör etmesiyle tüm bu engelleri aştım ve onlara rağmen evlendim. Evlendikten sonra ailem, eşimi kabullenmek zorunda kaldı. Bir hafta sonu annemle babamı yemeğe davet ettik. Geldiklerinde eşim, annemin elini öptü ancak babamla sadece selamlaştı. Bu durum beni hem üzdü hem de sinirlendirdi. Yine de eşime bir şey demedim. Birkaç gün sonra babam aradı ve bizi çay içmeye davet etti. Çok yorgun olduğumu, sabah iş olduğunu söylememe rağmen ısrar etti. Eşim, “Gidelim, baban kırılmasın,” dedi. Ben de kabul ettim ve gittik. Fazla kalmadan geri döndük. Eve geldiğimizde eşim kanepede oturmuş, elinde telefon vardı. Benim geldiğimi fark etmedi. Yanına yaklaştığımda babama mesaj yazdığını gördüm. “Ne yapıyorsun? Babama ne yazıyorsun?” diye sordum. Yüzünde endişeli bir ifadeyle, “Annene bir hediye alacaktım, babana annenin bedenini sordum,” dedi. Yüzü kıpkırmızı olmuştu. Telefonu istesem vermeyeceğini biliyordum. Kısa bir süre sonra eşime, “Midem kötü, soda alıp geleyim,” dedim. Arabaya atlayıp ailemin evine gittim. Beni görünce şaşırdılar. “Sorun yok, buralarda bir arkadaşımın iş yerine uğrayacaktım, telefonumu evde unutmuşum, Salih’ayı arayayım haber vereyim dedim,” dedim. Tekli koltuğun kenarında duran babamın telefonunu aldım elime. Mesajları açtım. En son gelen mesaj eşimin mesajıydı…

devamı sonraki sayfada…